Gitte Brugman schreef als freelance schrijfster én fotografe over de zes kunstenaars van Stroomopwaarts.
De in Israël geboren en opgegroeide Inbal Ann Hershtig is voor het eerst in de Zuidoosthoek. Haar residentie is nog maar net begonnen, maar ze heeft al wandelingen gemaakt en een bezoek gebracht aan de kringloopwinkel in Noordwolde. Ze is als een kind zo blij met cahiers uit de serie Als de dag van gisteren, en een boek over riet.
Een paar dagen later heeft ze vanuit Noordwolde en het Vlechtmuseum al veel meer informatie verzameld over de streek, het rietvlechten en de geschiedenis. Ze schuift een kopie van een plattegrondje over de tafel. De Linde kronkelt diagonaal over het papier, en er loopt een brede, rechte strook van links naar rechts doorheen. ‘Verbetering van de Linde, 1923’ staat eronder. ,,Verbetering?’’, zegt ze. Zo zag men dat in 1923. ,,Nu blijkt dat het water nergens heen kan, en werken ze aan herstel van de natuurlijke waterloop.’’
Het is vergelijkbaar met snoeien, wijst ze en toont op haar laptop illustraties uit Snoeien, wanneer en waar, ook een tweedehandsje. ,,Moet je kijken. Het lijkt wel de Spaanse Inquisitie voor bomen!’’ Het is alsof de bomen worden gestraft voor hun natuurlijke groeiwijze.
Ze maakt plattegrondjes van haar wandelingen en fietstochten en illustreert die met de foto’s die ze ter plekke heeft gemaakt. Van planten, mogelijke presentatielocaties en van kleine interventies van de mens, zoals bewegwijzeringsbordjes. Een van haar foto’s laat een waterspeelplaats zien, waar kinderen de loop van water kunnen beïnvloeden. ,,Typisch, dat kinderen al jong wordt geleerd dat het in orde is om in de natuur in te grijpen. Dat het een spel is, om het water te temmen’’, vindt ze.
Ze toont ook foto’s van bladeren die ze heeft geplukt, en die ze later in een boekenruilkastje heeft gelegd. Een kleine ‘interventie’ van haarzelf. ,,Giving back to nature.’’ Eén waarmee ze verbindingen maakt tussen haar omgeving en de mensen die er wonen. ,,Want ik maak niet alleen een performance, maar vind participatie minstens zo belangrijk. Engagement is de sleutel.’’
Haar artiestennaam Artisanne is opgebouwd uit drie elementen: artisane, partisane en Anna. Ze onderzoekt oude en traditionele gebruiken en materialen in combinatie met hedendaagse middelen. Als een moderne jager/verzamelaar gaat ze te werk, hoopt anderen bewust te maken en ideeën aan te dragen voor verandering. Artistiek leider van Stroomopwaarts, Sjoerd Wagenaar, constateerde: ‘Je werkt als de Linde’. ,,I let the landscape guide my movements’’, zegt ze. Het landschap is haar gids.
Zij verbindt de stippen met elkaar. ,,Connecting the dots.’’ Dat blijkt vrijwel letterlijk de praktijk van kantklossen te zijn, een handwerktechniek waarover ze ook een boek heeft gevonden. De losse patronen bevatten kleine gaatjes, waarin de spelden worden gestoken, waarlangs de kantklosser de draden kan ‘vlechten’. ,,Kant?’’, vraagt ze. ,,Is dat hetzelfde woord kant als in overkant?’’
Als we voor de foto op zoek gaan naar de Linde, stuiten we op een droogstaande ijsbaan. Hier groeit de gele lis en ze plukt een paar bladeren om te laten zien hoe mooi plat die zijn. Langs het pad pakt ze een stuk mos op. De aanwinsten gaan mee. ,,Alles zal uiteindelijk bij elkaar komen.’’
